My story

Story.

Zijn leven was voorbestemd om te zijn als dat van zijn ouders, zijn broers, zusters, neven en nichten, als van zijn grootouders en hun grootouders. Net zoals dat zijn kinderen hetzelfde leven zouden leiden. Het leven van een slaaf. De revolutie had voor hun geen zin gehad aangezien de godenkinderen bediend wilden worden...

Zijn naam was Kahn. In dienst van het godenkind Talon Lapa Kayla Tourashto Aurotish X, ook Tlk'ta X genaamd. Zoals gebruikelijk werd Kahn verbonden met zijn "meester" en werd hem de naam gegeven van Tlk'ta Kahn. Zijn verhaal begon op het moment dat zijn eigen kind, net als hij geboren in slavenij, gebaard werd. Een klein moment van vreugde overviel hem toen hij zijn eigen dochter in zijn armen kon houden. Zijn geliefde, Layle, was nog klam en nat van de bevalling maar keek met dezelfde gelukzalige blik naar het kleine leven. "Ze is gezond," vertelde Maya, de oudste van de vrouwelijke elven en de verzorgster van de slaven. Kahn gaf het kleine leven aan zijn geliefde en met een glimlach zei hij: "het is een meisje. Dan heet ze Kahlay." de vrouw op het bed nam het kind over en legde deze aan haar borst. "Tlk'ta Kahlay. Mag jij een betere toekomst krijgen dan wij." zei ze zachtjes. Het was echter dat moment dat Kahn voor het eerst de gedachte kreeg "niet Tlk'ta. Het is niet zijn kind!"

Veertien jaar later.

De deur knalde open en Kahn stormde naar binnen. "Layle, waar is Kahlay!? Tlk'ta is weer gek geworden. Hij wilt alle soldaten en templars drie vrouwen geven. Jij en Kahlay moeten je verstoppen!" Layle keek geschokt en verwart. "Als de meester het... wenst... moeten wij gehoorzamen..." was haar enige antwoord. Angst wist Kahn. Ze zwom er in. Ze was ermee doordrengt als een pasgeboren kuiken met slijm. Hij greep haar vast en keek haar aan. "Ik zeg je, hij is gek! We kunnen voor Kahlay een betere toekomst maken maar niet hier! Je moet haar van deze gruwelijkheid beschermen! Ze is je dochter! Onze dochter! Als wij haar niet beschermen, wie wel?" een moment week haar gedachte van angst en ze knikte. "ze is in de harem," zei ze zacht. De plaats waar ze alleen dient ter versiering voor het oog van Tlk'ta en zijn gasten. Kahn rende voorop en zorgde ervoor dat geen templars of wachters hun zagen. Het voordeel van een slaaf zijn was het kennen van meer gangen dan je bewakers en al helemaal dan de meester. Achter een standbeeld van Tlk'ta VII gingen ze de gang naar de harem. Hopend op een beter aanzicht dan hij verwachtte opende hij het kijkgat naar de andere kant van de muur. Het was al begonnen. Soldaten waren de meisjes bij elkaar aan het drijven alsof het vee was. In groepjes werden ze de deuren uit gebracht. In dat korte moment dacht Kahn dat ze verloren was tot hij haar zag in een klein groepje van de jongere slaaf meisjes. Hij draaide zich naar zijn geliefde. "Je moet dapper zijn nu! Ik kan niet naar binnen want ik wordt in de harem meteen gedood. Kahlay zit bij dat bad met die grote plant en de rode kussens. Wees dapper en haal haar daar weg en breng haar hier. Loop alsof je een opdracht gekregen hebt. Ga snel en mag de vrijheid je vleugels geven." Layle knikte en antwoorde "voor de vrijheid." daarna vertrok ze...

Layle liep richting het groepje. Onzeker over zichzelf maar vastberaden haar dochter te redden keek ze strak naar voren. Het waren nog tien meters toen een soldaat het groepje gebaarde hem te vlogen. Hij rechtte zijn rug en telde de hoofden van de meisjes. Layla stond verstijft. Ze durfde niet tegen de soldaat in te gaan en Kahlay zou gemist worden als ze nu weg zou lopen met haar. Ze zag haar dochter met lichte angst met het groepje mee lopen. Onzeker over haar toekomst. De soldaat bleef even staan en een templar liep op hem af. Ze begonnen een discussie over de richting waar de slaven naartoe moesten. Layle greep haar kans en rende naar het groepje. Daar greep ze Kahlay en trok haar naar zich toe. "Ren naar het beeld van Toekon II. Daar staat je vader achter een deur. Kijk niet achterom en stop voor niemand. Ga!" en na maar een kleine aarzeling rende Kahlay richting het beeld. Ze keek wel om en ze zag haar moeder zich in het groepje voegen. Daarna rende ze door de deur en susde haar vader het angstige en bange meisje wiens moeders lot nu onbekend was. De soldaat bij de groep kreeg zijn laatste order door en knikte. Hij telde de hoofden weer en knikte tevreden. Daarna werden de meisjes door een grote deur geleid.

"We moeten iets doen! We kunnen niet voor ze blijven kruipen als bange honden! Ze zijn te ver gegaan!" Kahn keek met een vuur in zijn ogen naar de menigte bij hem. De meeste waren mannen gezien veel van de vrouwen meegenomen waren. "We kunnen niets doen. Elk verzet wordt meteen letterlijk de strot door gesneden." was de reactie van een van de oudere mannelijke elven. "Nareth! Je hebt je dochter verloren aan die bastaard van een hoeren god. Wat gaat hij met haar doen? Als soldij aan een van zijn soldaten geven. Ze zal worden gereduceerd naar een soldatenho..."
"Spreek niet verder over mijn dochter met zo een toon als je wilt leven Kahn! Jij bent je dochter niet verloren en weet niet hoe het is." een paar gezichten in de groep keken beschuldigend naar Kahlay maar Kahn woof het weg. "Willen we niet allemaal een toekomst? Hebben we niet allemaal voor onze kinderen een betere toekomst gehoopt? Misschien is het tijd om de toekomst in eigen handen te nemen. Tlk'ta gaat ons niet vrij laten. Om daarop te hopen is onzin en zinloos. Misschien is Kahlay niet meegenomen, maar mijn geliefde is dat wel. Ik ben bereid haar terug te halen en als jullie van jullie dochters en geliefden houden, werken jullie mee." het was even stil in de groep maar Kahn had hen bereikt. De angst werd geleidelijk verdrongen in de geuren aanwezig al voelde het voor hem alsof dit door hem opgezogen werd. "Wat ben je van plan?" vroeg Nareth zonder emotie in zijn stem. "Verzet. Een nieuwe revolutie. We gaan vechten."

De weken erna stalen de slaven alle mogelijke wapens die te vinden waren. Zwaarden werden door schoonmakers uit de barakken genomen en vlijm scherpe messen door de keuken hulpen uit de keukens. In de tussentijd probeerden de slaven zich te oefenen in het gebruiken ervan. Kahn merkte echter dat hij de angst van andere kon buigen en hiermee macht kon uitoefenen. Hij wist niet wat het was en verdrong het tot de tijd er rijp voor zou zijn. Heel af en toe kwamen en vrouwen terug welke eerder meegenomen waren. Allen gebroken zonder nog emoties. Elke vrouw zorgde echter voor een grotere drang van verzet. Het was na zes weken dat het verzet echt begon.

Nareth had zijn dochter gehoord in een kamer smekend om genade. Hij had zonder na te denken de deur ingetrapt en de templar die verbaast om keek de keel door gesneden. De terugkeer van zijn dochter werd met vreugde onthaald en het succes werd groter toen verteld werd dat het lijk was vermalen en het vlees in de soldaten pot verwerkt was. Het zou niet lang meer duren dacht Kahn... En zijn vermoedens waren juist. De templar werd gemist en drie dagen later werd in zijn kamer bloed gevonden eb het bebloedde mes. Toen onderzoek tot niets leidde werden slaven gemarteld. Al snel vielen er meer doden onder soldaten en templars en het werd al snel duidelijk dat slaven hier achter moesten zitten. Tlk'ta liet elke dag slaven executeren met het berricht dat het moorden moest stoppen. Dit leidde tot het omgekeerde en al gauw werden de beulen dood aangetroffen. Nadat de vijfde beul gedood was gaf Tlk'ta de opdracht om al zijn slaven te executeren. De hoeveelheid slaven en hun kracht werd danig onderschat en dezelfde dag nog was het paleis bezaaid met lijken en waren de tapijten nat van het bloed. De soldaten waren overrompeld door een meerderheid van tien tegen èèn waar hun betere pantser en wapens niet tegen opgewassen waren. Dezelfde dag nog gingen Nareth en Kahn voorop richting de troonzaal om een eind te maken aan de man die zich een god waande. Een groot deel van de slaven, waaronder de vrouwen, kinderen en de gewonden, werden naar buiten geleid de vrijheid in. De rest... Wachtte een onaangename verrassing.

De troonzaal werd bereikt terwijl de laatste schildwachten tegen de grond zegen. 'Dit is het moment!' brulde Kahn terwijl hij een bebloedde dolk uit het lichaam van een Arcanos trok. 'We maken een eind aan Tlk'ta's bestaan!' Na die woorden beukte de slaven zich in een luide brul tegen de deur welke kraakte onder hun gezamelijke kracht. Een paar keer hield de deur de klap maar na de zesde dreun kraakte hij en stortte hij open. Euforisch stroomde de slaven naar binnen maar snel werden ze stil en rook Tlk'ta de angst weer. Hij waadde zich door de massa en zag wat de slaven had laten stoppen. Voor hen zaten minstens vijftig vrouwen geknield en geketend met achter zich minstens twintig templars en krijgers. Wapens klaar om de vrouwen in een paar tellen te doden. Op een verhoging zat Tlk'ta. Zijn gezicht was bedekt met een masker zodat niemand zijn goddelijkheid zou kunnen aanschouwen. Instinctief bogen een paar van de slaven krijgers voor de god voor hen. 'Een ruil. Jullie leider voor jullie vrouwen.'

Kahn keek Nareth aan en die schudde zijn hoofd. De andere mannen keken wanhopig. Als ze zouden aanvallen zouden de vrouwen niet allemaal door de templars worden gedood maar velen zouden worden vertrapt door hun eigen voeten. 'Dood de eerste' zei Tlk'ta en direct werd zijn woord uitgevoerd en stierf een van de vrouwen. 'Jullie leider!' Kahn zuchtte en stapte naar voren... 'Ik Tlk'ta Kahn ben de leider van het verzet!' riep hij met nadruk op de naam van zijn meester. Een van de vrouwen snakte kort naar adem en Kahn besefte tot zijn eigen schrik dat het Layle was. Tlk'ta merkte het ook en beval haar los te maken en naar hem toe te brengen. Hij grijnsde naar Kahn terwijl hij een sierlijke dolk trok. 'We hadden een afspraak bastaard!' en de macht van zijn eigen angst vulde zijn hoofd. Hij had voor haar gevochten tot hier maar hij kon haar niet redden. Hij wist dat Tlk'ta dit moest hebben gepland op een of andere manier. Zijn eigen angst tot onvermogen deed hem bijna beven en maakte hem misselijk. Hij voelde hoe het bloed uit zijn gezicht trok en dat zijn handen koud en klam werden. In zijn vingers voelde hij een onaangename tinteling en om een onbekende reden deed het Tlk'ta aarzelen. Spontaan voelde Kahn de angst uit zijn lichaam weg vloeien en als een golf richting het machtige figuur op de troon stromen. Een klein moment leek alsof er niets gebeurde maar het volgende moment trok Tlk'ta lijk bleek terwijl Kahn zijn kracht voelde terug komen. Tlk'ta krijste hysterisch het vonnis 'Dood ze allemaal!' waarna de strijd los barstte...

Veel van de vrouwen stierven meteen maar de mannen hadden de woorden ook gehoord en stormde naar voren. Een klein moment leek de massa van de slaven weer voor een overwinning te zorgen totdat een explosie te horen was en er meerdere slaven door de lucht vlogen. Het was Tlk'ta zelf wiens masker hij had afgedaan. 'het is gewoon een mens...' dat Kahn een kort moment waarna hij een vinger zijn kant op gestoken zag. In een reflex spring hij achter een andere slaaf welke een moment later tot stof verging. De strijd woedde echter nog door en de lijfwacht waar ze nu tegen vochten hadden elk nog hun eigen magie om zich te verdedigen. Een van de slaven slaakte een kreet toen zijn ogen begonnen te bloedden en kleine insecten uit zijn oren mond en neus kwamen zetten. Een ander stierf waarna zijn leveloze lichaam tegen de andere slaven verder vocht en zo vijf andere doden voordat hij ineen stortte. Tlk'ta zelf spreidde zijn armen en zijn ogen schotten rood vuur. Hij uitte krijsend een kreet en rode stralen van bliksem springen om hem heen. Hij wees in de vechtende menigte en de stralen doodde iedereen die ongelukkig genoeg was daar te staan. Minstens dertien slaven en drie lijfwachten werden gedood door die ene aanval waardoor het evenwicht verstoord was. Een andere magische lijfwacht viel en een tel later nog een. Al snel rende een slaaf de troon op met Kahn achter hem. De slaaf wilde toeslaan maar verloor zijn hoofd toen een magische kracht hem raakte. Tlk'ta en Kahn stonden nu oog in oog en de godheid trok Layle aan haar haren overeind. 'Ga! Anders sterft zij!' zijn stem beefde van angst en dit beroofde hem van zijn macht. Kahn zette een stap naar voren 'Hoe goddelijk ben je nou. Je bent niets meer dan een menselijke googelaar. Nu sterf en geef ons de vrijheid!' het gebeurde echter te snel. Een moment later sprong Kahn naar voren en stak Tlk'ta Layle in haar borst. Kahn dolk boorde zich diep in Tlk'ta's schouder wat hem deed brullen van pijn. Met een zwaaiende klap waar verbazende kracht in zat sloeg hij Kahn van zich af waardoor hij in het midden van de troonzaal op de grond neer kwam. Alle lucht was uit zijn longen geslagen en met moeite richtte hij zijn blik op de man op de troon. Er waren nog maar twee wachters hopeloos aan het vechten en een gewonde Arcanos stond naast de nu hevig bloeddende Tlk'ta. Hij zei iets tegen zijn meester en greep hem vast. Een windvlaag zette spontaan aan en daarna een knal waardoor een aantal slaven van hun voeten werden geschoten.

Daarna was Tlk'ta met de Arcanos verdwenen en gaven de twee overige wachters zich over. De slaven sneden echter zonder aarzelen hun de keel door. Kahn stond moeizaam op en ging zo snel hij kon richting de troon. Layle lag bloedend op de grond maar leefde nog. 'je hebt... gewonnen...' bracht ze moeizaam uit. Kahn zag dat ze dodelijk verwond was en tranen zwelde in zijn ogen op. 'Layle. Alles wat ik deed was voor jou en ik heb gefaald...' Layle haalde hoestend adem om te praten en vroeg zachtjes 'Kahlay...?' 'Ze is veilig. Ze is ontsnapt en zal een toekomst hebben...' tranen stroomden over zijn wangen terwijl hij het leven uit zijn geliefde zag weg vloeien. 'Zij... veilig... Ik kan... rustig gaan...' Kahn moest vechten om haar niet te smeken te blijven leven en zijn ziel schreeuwde van de komende pijn. 'Je hebt... niet gefaald... een... betere... toekomst... voor iedereen...' waarna een een laatste ademteug en haar weg draaiende ogen haar dood bewezen. Een paar tellen kon niemand iets ander horen dan het gesnik van Kahn waarna deze de ruimte galmend vulde met zijn geschreeuw van verdriet. Hij kon haar levenloze lichaam niet los laten en zijn verdriet vloeide ongeremd. Zijn rouwen raakte de andere in de zaal waar velen ook broeders hadden verloren. Ze hadden gewonnen. Maar de prijs was hoog. Honderd tertig slaven waren de troonzaal binnen gestroomd en maar twee dozijn hadden het overleeft. Van de vrouwen waren er maar vier nog in leven. De prijs was hoog maar degene die leefde waren vrij.

Dat was twaalf jaar geleden...